مطلب قبلی من در مورد تبعیض های اعمال شده برای زنان ایرانی بود . واکنش های مختلفی هم نسبت به نوشته هایم صورت گرفت . برخی مرا متهم کردند که از پیروزی تیم فوتسال بهره برداری سیاسی کرده ام ! به خدا این نبود ! من فقط حقایقی را نوشتم که هر خواننده منصف و عادلی با خواندن نوشته هایم به نویسنده اش حق می دهد .
برای اثبات مدعایم هم نمونه های واقعی از مطالب نوشته شده توسط سایر هموطنانم در شبکه های اجتماعی را آوردم .
مشکل پابرجای من در جای دیگری بوده و هست : هر بار که چنین اتفاق هایی رخ می دهد بیشتر به این نتیجه می رسم که ما مردم چوب خطاها و اشتباهات خودمان را می خوریم و بس . آن ضرب المثل رایج را همه مان شنیده ایم که : " خلایق هر چه لایق "
شاید اگر تیم ملی فوتسال زنان کشورم پیروز نمی شد کسی یا کسانی بیشتر به دنبال ریشه های پیروزی و شکست یک کشور به جست و جو می پرداختند . مساله من به هیچ وجه مجوز خروج یک کاپیتان تیم از ایران نبوده و نیست . مساله بر سر اتمام یک چالش است بدون آن که کسی ریشه های این چالش و مشکلات دیگری مثل آن را جست و جو کند .
اجازه می فرمایید یکی دیگر از نقل قول ها و نوشته های صاحب نظران در شبکه های اجتماعی را برایتان بازنویسی کنم ؟
" بر سر ماجرای نیلوفر اردلان ( کاپیتان تیم که بدون مجوز و اذن شوهرش نتوانست از کشور خارج شود و کلی جنجال ایجاد کرد ) همه فعالان حقوق زنان داد و فریاد به راه انداختند که : وامصیبتا زن ایرانی را محدود کرده اند و حالا که تیم فوتسال قهرمان شده کسی صدایش در نمی آید ! "
ملاحظه می فرمایید تا بوده همین بوده است . ما هرگز یک اتفاق را ریشه یابی نمی کنیم ، به این موضوع مهم و اساسی نمی پردازیم که اصولا چرا زنی در جامعه ما که از یک طبقه متفاوت است ( اگر نبود کاپیتان یک تیم ورزشی نمی شد ) برای خروج از کشور می باید نیازمند اجازه همسرش باشد ؟ در این میان چه اتفاقی افتاده است ؟ کدام چالش و تفاوت اجتماعی و فرهنگی سبب این امر شده ؟ ایا شب قبل از آماده کردن مقدمات خروج بین این آقا و خانم بر سر انتخاب رنگ پرده اتاق خواب درگیری به وجود آمده و نتایجش سبب این همه جار و جنجال راه انداختن در شبکه های شده است ؟ یا مثلا این آقا نگران ان بوده که همسرش با سفر به خارج از کشور و بازی با تیم تایلند و معاشرت با هماوردهایش در آن تیم اخلاق فاسدی پیدا کند ؟
حقوق زنان به جای خود ، حق خروج از کشور و یا حق تصمیم گیری در مورد سرنوشت یک زن برای خودش و توسط خودش به جای خود ( به طور قطع و به یقین شرکت در این بازی حساس آرزوی کاپیتان تیم ملی فوتسال بانوان بوده و راجع به آن هزار بار گفته و با همسرش درد دل هم کرده است ! )
حالا چه شد که یکباره این چنین شد ؟ اگر قانون حق حاکمیتی مردان را چنین به رسمیت می شناسد و ما در سی و چند سال پیش به نظامی رای داده ایم که قانون را وضع کرده به حالا چه ربطی دارد ؟
آیا چنین رخدادی نباید سبب شود که ما نه فقط در روابط خانوادگی خودمان در این کشور تجدید نظر کنیم بلکه بازنگری نسبت به قوانینی داشته باشیم که به چنین اتفاق هایی منجر می شود ؟
دیگر پیمان
نظرات شما عزیزان:
تبادل لینک هوشمند 
خبرنامه وب سایت: